πλαστελινη απο χαλι
Το αθηναϊκό πρακτορείο ειδήσεων μεταδίδει μικρές ιστορίες μεγάλου ηρωισμού που είδαν το φως της δημοσιότητας.
Μια από αυτές αφορά την περίπτωση της δασκάλας του Δημοτικού Σχολείου της Βρίσας που κατέρρευσε και είδε το φως της δημοσιότητας σήμερα μέσω της καθημερινής εφημερίδας «Νέα της Λέσβου».
εισητηρια σεφερλης survivor θεσσαλονικη
Στο ολοήμερο τμήμα του δημοτικού σχολείου της Βρίσας λοιπόν, στις 3.30 μετά το μεσημέρι, ώρα που σημειώθηκε ο καταστροφικός σεισμός, είχαν μείνει δυο παιδιά αφού τα υπόλοιπα είχαν αποχωρήσει.
φωτογραφια ξυδι
εισητηρια σεφερλης survivor θεσσαλονικη
Ήταν δίδυμα αγόρια που σώθηκαν χάρη στην ψυχραιμία της δασκάλας Μυρσίνης Γιαννέλλη, αλλά και τη γνώση που τα ίδια τα παιδιά είχαν, αφού μόλις πριν μια εβδομάδα είχαν παρακολουθήσει πρόγραμμα προσομοίωσης σεισμών στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας, στο Σίγρι!
«Μόλις άρχισε ο σεισμός φώναξα στα δυο παιδιά που είχαν μείνει στην τάξη εκείνη την ώρα, να μπουν κάτω από τα θρανία τους, όπως είχαμε κάνει στο πρόγραμμα προσομοίωσης στο μουσείο του Σιγρίου. Εγώ είχα καλυφθεί κάτω από την έδρα. Εκείνα ήταν τρομαγμένα, όμως έκαναν αυτό ακριβώς που είχαμε μάθει, με ψυχραιμία. Τα φώναζα να ακούω ότι είναι καλά και να νοιώθουν ότι δεν είναι μόνα τους, τα δευτερόλεπτα που κράτησε ο σεισμός, καθώς άκουγα πέτρες να πέφτουν παντού. Όταν σταμάτησε, βγήκα και τα φώναξα να έρθουν κοντά μου. Παντού υπήρχε ένα άσπρο σύννεφο από τη σκόνη, δεν βλέπαμε τίποτα.
Τα πήρα αγκαλιά και τα οδήγησα προς την έξοδο, είδα ότι δεν υπήρχε είσοδος. Είχε καταρρεύσει και είχε σχηματισθεί ένας όγκος από πέτρες. Δεν μπορούσαμε να βγούμε. Τρέξαμε προς την πλαϊνή είσοδο. Έσπρωξα με δύναμη την πόρτα που είχε μαγκώσει και βγήκαμε. Ακούγαμε παντού ανθρώπους να τρέχουν και άλλους να φωνάζουν σε βοήθεια. Είδα τη μητέρα των παιδιών να τρέχει προς εμάς κρατώντας το κεφάλι της, αφού δεν ήξερε τί να περιμένει. Όταν είδε ότι είχα τα παιδιά της μαζί μου και ήταν σώα ξέσπασε σε κλάματα».
Στο ερώτημα τι σκεφτόταν εκείνα τα δευτερόλεπτα του τρόμου μέσα στο σχολείο, η δασκάλα της Βρίσας απαντά: «Δεν υπήρχε περιθώριο να σκεφτώ τίποτα. Μόνο προσευχόμουν να μας βοηθήσει ο θεός. Όταν σταμάτησε, άρπαξα το κινητό μου και τα κλειδιά και έτρεξα με τα παιδιά έξω. Ήθελα να πάρω στο σπίτι να δω αν είναι καλά η οικογένειά μου. Είχα όμως και δυο εξάχρονα παιδιά να φροντίσω. Έπρεπε πρώτα να βεβαιωθώ ότι θα είναι ασφαλή. Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτό που έζησα ποτέ» λέει εμφανώς συγκινημένη.
https://fmiiptzo.blogspot.com/2019/05/blog-post_45.html
No comments:
Post a Comment